To, że nie znamy ogólnej metody rozwiązywania równań wielomianowych przez pierwiastniki nie oznacza, że nie potrafimy podać innych metod ogólnych, przy pomocy których można wyrazić pierwiastki dowolnego wielomianu. Około 1858 roku Hermite, Kronecker i Brioschi rozwiązali równanie stopnia piątego przy pomocy modularnych całek eliptycznych. Nieco później, około roku 1870, Jordan udowadnia, że pierwiastki równania dowolnego stopnia daje się wyrazić poprzez funkcje modularne, a siedem lat później Felix Klein wyraża pierwiastki równania stopnia pięć przez funkcje hipergeometryczne. W latach 1884-1892 Lindemann podaje wzory na pierwiastki dowolnego wielomianu z użyciem funkcji , a w 1915 roku Robert Hjalmal Mellin podaje analogiczne wzory, tym razem z wykorzystaniem tzw. całek Mellina. W latach dwudziestych XX wieku podobne rezultaty z użyciem funkcji hipergeometrycznych uzyskują Bierkeland, Capelli, Belardinelli, Pincherle, Appell i Kampe de Feriet. Podamy - za książką D. Mumforda, "Tata Lectures on Theta", Birkhäuser, Boston 1983 (t. I), 1984 (t. II) - jeden z takich rezultatów, wykorzystujący funkcję .
Niech a0, a1,..., an będą liczbami zespolonymi, przy czym a0 jest różne od 0 i wielomian
W następnej kolejności budujemy bazę grupy homologii H1(C,) krzywej zespolonej C o równaniu y2 = (x - x1) . ... . (x - x2g+1) w taki oto sposób: Odwzorowanie p(x, y) = x przekształca krzywą C w dwulistne nakrycie prostej 1 (czyli płaszczyzny Gaussa), rozgałęzione w punktach x = x1, x = x2,..., x = x2g+1 i w nieskończoności. Z dokładnością do równoważności topologicznej model krzywej C można zbudować, rozcinając 1 wzdłuż łuków łączących x1 z x2, x3 z x4, ..., x2g-1 z x2g, oraz x2g+1 z punktem w nieskończoności. Następnie dwa egzemplarze takiej porozcinaniej płaszczyzny Gaussa sklejamy, łącząc ze sobą przeciwne brzegi każdego rozcięcia - ale z różnych egzemplarzy płaszczyzny Gaussa. Bazę standardową tworzy 2g konturów A1,..., Ag, B1,..., Bg takich, że:
Dla bazy standardowej A1,..., Ag, B1,..., Bg można utworzyć macierz okresów wybierając najpierw unormowaną bazę holomorficznych form różniczkowych
Niech zatem będzie macierzą okresów krzywej C względem standardowej bazy grupy H1(C,) z numeracją zgodną z numeracją pierwiastków. Niech 2g + 1 będzie stopniem wielomianu w(x). Oznaczmy
-funkcja wielu zmiennych (z,) jest uogólnieniem klasycznej -funkcji, funkcji analitycznej dwóch zmiennych
Ponadto oznaczmy: