Wymiar fraktalny (nazywany czasami wymiarem samopodobieństwa) ma wiele definicji. Większość z nich opiera się na własności samopodobieństwa. Wyróżnia się również pojęcie wymiaru Minkowskiego. Fraktale, o ile dobrze ,,wyczuwalne" intuicyjnie, nie posiadają przejrzystego i jednoznacznego matematycznie określenia. Główne przyczyny takiej sytuacji to:
Poniżej podamy jedynie intuicyjną definicję wymiaru fraktalnego,
dla szczególnych klas obiektów i przestrzeni (takich jak
przestrzenie metryczne).
Rozpatrzmy dwie figury płaskie (osadzone w p-ni R2), podobne w skali kp, o polach P1 i P2. Można zapisać, że:
Uczyńmy to samo dla brył (osadzonych w p-ni R3), podobnych w skali kv, o objętościach V1 i V2. Zapisujemy analogicznie:
Określamy liczbę:
Liczbę dp możemy wyznaczyć znając pola powierzchni figur
podobnych. Nazwijmy ją wymiarem podobieństwa dwóch figur
płaskich, podobnych o polach powierzchni P1 i P2. Dla
dowolnych figur płaskich wymiar podobieństwa dp jest zawsze
równy 2 (figury osadzone są w p-ni
2 - wymiarowej)
Podobnie dla brył podobnych osadzonych w p-ni R3.
Liczbę dv możemy wyznaczyć znając objętości brył podobnych.
Nazwijmy ją wymiarem podobieństwa dwóch brył podobnych o
objętościach V1 i V2. Dla dowolnych brył
wymiar podobieństwa dv jest równy 3 (bryły osadzone są w p-ni
3 - wymiarowej.
Pojęcia zdefiniowane powyżej możemy w prosty sposób rozszerzyć na
przypadek ogólny przestrzeni
n - wymiarowej. W wyniku uzyskujemy
nowe, specyficzne, lecz zgodne z intuicją określenie
wymiaru.
Wymiar samopodobieństwa definiujemy jako logarytm
przy podstawie równej skali podobieństwa z liczby określającej
,,ile razy większa jest figura wyjściowa od figury podobnej".
Dla przykładu podajmy zbiór Cantora.
Łatwo zauważyć, że jest on podobny do swojej ,,połowy" w skali 3, ale długość tejże ,,połówki" jest 2 razy mniejsza od wyjściowego zbioru (na zbiór C składają się dwie takie części). Zatem:
będzie wymiarem fraktalnym zbioru Cantora
(zbiór Cantora posiada zerowy wymiar topologiczny)
Wymiar fraktalny niesie w sobie bardzo ważną informację -
pokazuje w jakim stopniu fraktal wypełnia przestrzeń, w
której jest
osadzony.
Przykłady: